Begin november (2022) ben ik oma geworden. Diverse mensen om mij heen geven aan dat dat fantastisch is. Ik had geen echt idee. Of ik ging oppassen als zij weer zou gaan werken. En als ik daar "nee" op zei, dan werd ik vreemd aangekeken. Fascinerend. De buitenwereld heeft dus een bepaalde verwachting.
In 1997 is onze dochter geboren. We wilden graag kinderen, maar hoe dat voelt, wist ik (natuurlijk) niet. Na de geboorte voelde ik veel liefde! Ik vond het bizar dat ik zó veel van iemand kon houden, zonder eerst kennis te maken, zonder verliefd te worden... en toch was die liefde er in een flits! Nu dus oma. Ik mocht van mijn dochter bij de geboorte zijn. Ik heb dat als een eer gezien. Ik vind dat dit moment voor de aanstaande ouders is, dus ik heb mij op de achtergrond gehouden. Ik heb 4 kinderen op de wereld gezet en ik wist wat zij zelf moest doorstaan. Wat dat met mij deed als moeder is lastig te omschrijven: ik vond het moeilijk om mijn kind in weeën te zien. Gelukkig had ik steun aan de kraamhulp :) En dan is daar de baby. Een prachtig jongetje met de betoverende naam Myka. Wat voel ik? Voornamelijk trots, dat mijn dochter dit zo goed heeft gedaan en trots dat haar man haar zo goed heeft bijgestaan. Wat ik voel ik voor de baby? Dit is mijn kleinzoon. Ik voelde eigenlijk op dat moment nog niets. Ik ben blij en gelukkig dat hij er is, dat alles er op en er aan zit en dat hij huilde. Later lag hij bij zijn ouders. Een prachtig gezicht. Later heb ik hem aangekleed en ondanks dat mijn jongste 19 jaar is, ben ik (kennelijk) niet vergeten hoe een pasgeboren baby aan te kleden.
Dirk en ik hebben hen al een paar keer bezocht. En nu .. nu weet ik het verschil tussen een gewone baby en mijn baby-kleinzoon: ik gedraag me als of hij "mijn eigen" baby is: ik knuffel hem, ik houd hem lang vast, ik kir, zing, wieg dit prachtige wezentje ... en dit doe ik met andere baby's die ik in de armen heb gekregen heb niet of heel anders. Ja, ik voel zo veel liefde voor dit kind, die 25% oma is :) ik maak verbinding met Myka. Dat maakt het oma-zijn fantastisch voor mij!
Zoals mijn vader het destijds zei: je schuift na de geboorte van een (klein)kind een generatie op. Mijn vader en ik zijn dus nu weer opgeschoven. Voel ik me oud? Nee absoluut niet ... in dat soort termen geloof ik niet. Mijn wereld verandert de hele tijd en nu is de verandering meer. Ik kijk uit hoe Myka opgroeit en ik kijk uit hoe mijn dochter en schoonzoon dit allemaal gaan doen. Ik houd een open mind. Ik ben de grote en zij (dochter) is de kleine. Hij is hun kind, dus ook hun verantwoordelijkheid.
En mijn rol als oma? Ik ga genieten van elke situatie met hen, ik mag advies geven en zij hebben de vrijheid om er wel of niet iets mee te doen. En oppassen? Tuurlijk incidenteel.
